Nauczyciele, ci sami ...

foto: Krzysztof Borkowski

Nauczyciele, ci sami…

Ci sami, co zarodek nad żywego mają,

przeklną narodzonego, gdy nie po ich woli.

Ci sami, co przez Chrzest żyć każą i przez Chrzest umierać,
ci sami sakramentu  odmówią ciężarnej.

Ten sam, co kalekie dziecko przepędził z Kościoła,
bo mu myśli wzniosłe, innością zmąciło,

ten sam osądza, rozgrzesza, nakazuje.

Ten sam, co biskupów Ewangelii uczył,

Ewangelię poszatkował, niewiernych odczłowieczył rano,
by wieczorem modlić się do Boga o śmierć szybką,
w Bożym Miłosierdziu, dla nielubianego Ojca.

Jakież to nauczanie małe, gdy kary tak wielkie.

Jakież to nauczanie małe, gdy pręgierz - za miłość,
a szantaż  - za prośbę.

Dokąd idziesz Bracie Katoliku, co po sobie zostawiasz?

Chcesz żyć wiecznie Bracie Katoliku: pokaż jak I nie zastraszaj.

Nie każ nam patrzeć na Ciało Chrystusa

w Twojej zaciśniętej pięści.

A Ty światły taki, który masz się za sprawiedliwego,

którego bolą zakazy nieludzkie:
pod sukniami biskupów, prałatów, dziekanów, jak mysz
siedzisz i jak mysz popiskujesz z cicha i z rzadka.
Rachunki strat i zysków zakryły Ci horyzonty,
a nieludzka pewność racji wyższych zmroziła serce.

Czy to Ty, czy to Bóg dał nam wolną wolę?
Kto, Bóg...  czy to Ty nam ją wydzierasz?

Adam Czejgis.